Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.13
Sanki son 4 yılda okuduğum kitapları bu kitabı anlamak için okumuşum. Öyle içten bir kitap ki... Malesef internette yazan yorumların kitabın tam olarak anlaşılamamış olmasından dolayı yazıldığını tahmin ediyorum. Belirli kişisel gelişim ve tasavvufi bilgilerinizin olması halinde okurken anlamakta zorlanmayacaksınız. Şimdiden favori kitaplarım arasında Kayıp Gül. Diğer kitaplarından da okumak için tek eksiğim var: Ekim Yağmurları. Sizler de ikizinizi bulmak için yolculuğa çıkmak istemez misiniz?
Sevmek ve Sevilmek
Dünyanın ve hatta bütün kainatin en etkili silahı ve en kuvvetli bağı Sevgidir .
Yüce Yaradan tarafından, yarattıklarına verdiği en büyük nimetlerinden birisidir, Sevgi....
Sevmeyi ve Sevilmeyi de içinde barındıran bu nimetle Hakk Tela Hz.lerinin ilahî rızasını ve sevgisini kazanarak, Sevgili unvanına da layık olabiliriz O' nun Yüce Katında ...
KK
Kayıp Gül "Ekim Yağmurları" - Serdar Özkan
Serdar Özkan'ın Kayıp Gül romanının devamı niteliğinde bir kitaptı ama Kayıp gül kadar güzel ve akıcı değildi elimde uzun süre gezdirdiğim kitaplardan birisi oldu. Sürekli birbirini tekrar eden bir anlatım vardı. Okumaya gerek var mı tartışılır.
Uzun yıllar önce bu kitabı okurken çok etkilenmiştim, mitolojiye ilgim bu kitap sayesinde artmıştı. “acaba aynı duyguları hâlâ hissediyor muyum?” düşüncesiyle bugün tekrar okudum. Ne yazık ki, yıllar önceki yoğun duyguları tadamadım :( Ağır ve süslü anlatımdan bir hayli uzak olan kitap, gayet anlaşılır. Fakat önemli birkaç noktaya değinen yazar, kurguyu fazlasıyla Küçük Prens ile ilişkilendirir. Kayıp bir Gül olan insan, zamanla kalplerinin sağırlaştığını bunu iyileştirmenin yolunun da ancak kendini sevmekle olacağını Diana aracılığıyla bize anlatıyor.
Kitapta da geçen “Bir Ben vardır bende, benden içeri…” Yunus’un bu sözü verilen mesajı özetliyor: Keşfetmemiz gereken bir benliğimiz, bir ikizimizin var olduğunu. Topluma yansıttığımız ve kendimizi bastırdığımız yönlerimiz var, tıpkı Diana ve Mary gibi. İnsan, bu yönüyle çok karmaşık. Yazar ise benlik arayışında olan bir insanın hayatın güzelliklerini apaçık görebileceğini, kendini sevebileceğini hatırlatıyor:
“Kalbine düşürülen bir iz, şu anda belki silik belki ama zamanı gelince belirginleşecek.” İşte o zaman ekim yağmurları gelir insana…
Can çekişiyorum resmen. Bitirmek için çabalıyorum kelimeler, harfler büyüyor, ağızda büyüyen lokmalar gibi. Kitap olması için uzatılmış cümleler silsilesi...
Serdar özkan kayıp Gül serisinin ilk eserinde tutturduğu başarıyı serinin üçüncü kitabında tutturamadı. Bana göre bu bölümü Mevlananın mesnevisinde gördüğü bir bölümden ilham alarak yazmak istemiş. Ki bu mesnevisinede bir sayfada yer vermiş zaten. O mesajı verebilmek adına aynı kelimeler üzerinde dönmüşte dönmüş. Yine malum ilk kitaptaki gibi güllere dayandırmış kurguyu. Birazcıkta aşk sevgi serpmiş içine. Ben fazla zevk almadım okurken. Ama zevkler ve renkler tartışılmaz diye bir tabir var. Herkese keyifli okumalar diliyorum.
Birbirinizi Sevin, Birbirinize Eğilin
Bir damla olarak Okyanustan geldiğimi unutmuyorum. İnsanları kendim için değil onların özü için seviyorum. Çünkü gerçek sevgi sevilen hakkındadır seven değil. Kim olursa olsun, ne yaparsa yapsın herkesin kalbi var. Bu kitabı okumadan önce aldığım bazı kararlar konusunda çok kararsızdım. Kendimden emin değilim. Ve 2 3 haftadır içimde bu kararlar hakkında iyi mi yaptım kötü mü yaptım soruları tekrar tekrar dolanıyordu. Ve kitabı okudum. Şuan hiçbir tereddüt etmeden iyi ki diyorum. İyi ki o kararları vermişim. İyi ki bu kitabı okumuşum. Aşkın aşk olması için özlem gerekiyordu. Aşkı büyüten özlemdi, kavuşmanın güzelliğini veren de ayrılıktı. Sanki kitap içimi rahatlatan bir işaretti benim için...
Kitap hakkında dilinin akıcı olduğu bir gerçek ve az kaldığını bitmeden anlamıyorsunuz. Tek sıkıntı bazı yerlerde çok tekrara düşülmüş gibiydi. Kayıp gülün ilk kitabını uzun zaman önce okudum. Direk onu okuduktan sonra Ekim yağmurlarını okusaydım sıkabilirdi emin değilim. Senaryo üzerine çok düşünülmemiş gibiydi mavi elmas vazonun sırrı sır gibi değildi. Ve son olayda da biraz diyalog olabilirdi Mathias ile. Okurken hep geleceğine dair inancım vardı ve şaşırtmadı açıkçası. Ama benim için önemli olan verdiği mesajdı. Ve bunu başarıyla verebildiğini düşünüyorum.
Kısacası okuyun bişey kaybetmezsiniz, kazanmanız daha olası. Zaten hızlıca bitiyor akıcılığından kaynaklı. Keyifli okumalar...
Sevgili okurlar,
İncelemeye başlarken “sevgi” keşimesi ile başlamak istedim çünkü kitaptaki bu yoğun sevgi ifadelerinin etkisi altında kaldım. Hayatı sevgi üzerinden anlamlandırıp varoluş amacı üzerinde durulmuş bu kitapta aslında kendime biraz daha yaklaştığımı hissettim. “Kendini tanıyan Rabbini tanır.” ifadesini güzelce açıklamaya çalışmış ki bu beni kitabı okurken başka dünyalara dalmaya itti. Bu dünyalarda öyle güzel şeyler keşfettim ki şu an gerçekten huzurlu ve rahatlamış hissediyorum. Ayrıca okyanus ve damla hikayesindeki metafor öylesine anlamlıydı ki bu kadar soyut kavramların somutlaştırılması kafamdaki soru işaretlerinin aydınlanmasını sağladı. Yazarı kendime çok yakın hissettim. Ana karakterin hikayesi çok derin değildi ama etkileyiciydi. Kitabın, “Simyaci” kitabı düzeyinde olduğunun beklentisi içindeyken “Simyacı” dan daha etkileyici olması beni gerçekten şaşırttı. Bu kitabı okuyanların gerçekten çok şanslı ve seçilmiş kişiler olduğuna inanıyorum. Zaten hayattaki hiçbir şeyin tesadüf olmadığını bildiğim için böyle bir zamanda denk geldiğim için çok mutluyum.
Okyanus ve Damlaların Hikayesi
Denizden bir avuç su alıp gökyüzüne fırlattı Bedrettin Dede. Diana sebebini sorduğunda ise açıkladı:
İşte biz, bütün insanlar, o damlalar gibiyiz. Denizi ya da okyanusu Tanrı gibi düşün. Okyanus tektir. Damlalar da okyanustan ayrı değil. Okyanustan geldiler, okyanusa dönecekler. Damlaların oluştuğu an, işte aynı bizim gözlerimizi bu dünyaya açışımız gibidir. Damlaların havada oldukları zaman da bizim bu dünyadaki hayatımız.
Damlalar havadayken okyanustan geldiklerini unuturlar. Bunun tek sebebi, diğer damlalardır, daha doğrusu, etrafa baktıklarında kendilerinden başka damlalar görmeleridir.
Okyanusun kendini damla sanması ne büyük bir kayıptır değil mi? İşte onun için havadayken benliklerine, 'damlalıklarına' sımsıkı yapışan damlalar okyanusa döndüklerinde mutsuz olurlar. Damlalıkları, benlikleri ne kadar kuvvetli ise o kadar mutsuz olurlar. Çünkü bir damlanın benliği ne kadar kuvvetliyse, o kadar az okyanustur.
Okyanus olmak isteyen damlalar için havada diğer damlalarla girilen yarış, üstünlük sevdası, daha yükseğe çıkma kavgası çok anlamsızdır. Hem anlamsız hem de yorucu.
Bir oturuşta bitirebileceginiz kadar akıcı (ya da hafif diyeyim bilemedim) bir eser. Peki bu aynı zamanda güzel bir eser olduğu anlamına mı geliyor? Benim için hayır.
Öncelikle, kitap yeni bir şey söylemiyor, yüzyıllardır işittiğimiz Tanrı ve sevgi felsefelerinin bir tekrarından ibaret. Yeni bir şekilde mı söylüyor peki? Ona belki evet diyebiliriz ancak bu söyleyiş usulü de ne yazık ki büyüsünü yine kendi usulünden ötürü bozuyor. Yazar kitapta bazı şeyleri metaforlar yoluyla anlatıyor , daha sonra o metaforlari açıklıyor, yetmiyor bir de ne demiştik diye bize hatırlatma geçiyor. Yazarın sürekli tekrarlara düşmesi ve çoğu yerde okuyucuyu hafife alıp her şeyi açıklaması da eserin büyüsünu yok ediyor. Özetle eser bana göre vasati. Neden bilmiyorum çok abartılmış. Ben tavsiye edecek kadar beğenmedim. Bir kaç güzel alıntılanabilir cümle dışında da eserden bir şey edinemedim.